Bogusław Fiszer
Z Pamięci konspiratorów krakowskiego Kedywu AK
Biogram zawarty w książce Józef i Wanda Fiszerowie, Nasze korzenie i my. Saga rodzinna
Po ukończeniu gimnazjum im. J. Sobieskiego w Krakowie w 1938 r. został powołany do służby wojskowej do Szkoły Podchorążych Rezerwy przy 19 pp. we Lwowie. W 1939 roku jako kapral podchorąży walczył w oddziałach Armii Kraków przy obronie przeprawy na Dunajcu. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której po ucieczce powrócił do Krakowa, gdzie czynnie zaangażował się w pracy konspiracyjnej. W styczniu 1940 r. wstąpił do ZWZ, a następnie przeszedł do AK do jednostki “Żelbet” – Kraków. Pełnił obowiązki instruktora, był dowódcą drużyny. Brał udział w akcjach wykonywania wyroków na zdrajcach i katach ludności polskiej. W kwietniu 1944 r. służył w OP “Grom” potem przeszedł do OP “Huragan”, gdzie pełnił m. in. funkcję szefa kompanii. Z chwilą utworzenia Samodzielnego Batalionu Partyzanckiego “Skała” został dowódcą plutonu w kompanii “Huragan”. Brał udział w walkach Batalionu “Skała” pod Zaryszynem, Moczydłem, Krzeszówką, Sadkami i Złotym Potokiem. W grudniu 1944 kierował akcją na pociąg wiozący cukier z cukrowni Kazimierza Wielka.
W czasie stacjonowania oddziału w okolicach Małoszowa dnia 16 grudnia 1944 r. w dworku w Bolowcu odbył się jego ślub z Krystyną Szczeklik. Ślubu udzielił ksiądz “Pyrka” (Ludwik Mucha), kapelan baonu “Skała”, wcześniej kapelan oddziału Hubala.
30 sierpnia 1944 r. został awansowany do stopnia podporucznika, a aktu nominacji dokonał płk.Garda (Edward Godlewski) dowódca Grupy Operacyjnej Kraków. Wojnę zakończył w stopniu porucznika.
W oddziale pozostał do stycznia 1945 r. Powrócił do Krakowa i pracował w Zarządzie Miejskim w sekretariacie Prezydenta Miasta, a następnie rozpoczął studia w Akademii Górniczo – Hutniczej, które ukończył 1950 r., uzyskując stopień mgr inż. metalurga.
Od 1948 r. do 1950 r. pracował na stanowisku głównego mechanika w Skawińskich Zakładach Materiałów Ogniotrwałych, a następnie do kwietnia 1951 r. na stanowisku głównego inżyniera w Chrzanowskich ZMO, pełniąc jednocześnie obowiązki dyrektora zakładu. W latach 1951 –1954 pełnił funkcję dyrektora w Częstochowskich Zakładach Materiałów Ogniotrwałych, został usunięty ze stanowiska dyrektora ze względu na przynależność do AK. i kontakty z księdzem proboszczem w Częstochowie. Od 1954 r. do 1958 r. pracował jako główny technolog w Gliwickich Zakładach Materiałów Ogniotrwałych. W 1958 r. rozpoczął pracę w Instytucie Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach jako kierownik Zakładu Współpracy z Przemysłem, przy czym w 1964 r. pełnił obowiązki Naczelnika Wydziału Produkcji w Zjednoczeniu PMO.
Był również wykładowcą w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Częstochowie i od 1969 r. na Wydziale Metalurgicznym Politechniki Śląskiej. Prowadził także zajęcia w Technikum Chemicznym w latach 1956 –64.
W okresie pracy w Instytucie Materiałów Ogniotrwałych wykonał około 88 prac badawczych i ekspertyz. Był autorem jednej publikacji książkowej, 15 artykułów oraz 25 referatów wygłoszonych na konferencjach krajowych i zagranicznych. Należał do wybitnych specjalistów w zakresie stosowania materiałów ogniotrwałych.
Przygotował rozprawę doktorską nt. ”Oznaczenie wpływu domieszek na stopień mulityzacji i jakość palonek wysokoglinowych”, której obrona miała się odbyć na AGH w Krakowie w maju 1971 r. Zmarł 20 lutego 1971 r.
Za swą działalność w partyzantce, jak i za pracę zawodową otrzymał następujące odznaczenia: Krzyż Walecznych 1 i 2 klasy, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Odznakę Grunwaldzką, Krzyż Partyzancki oraz Złotą Odznakę Zasłużonego w Rozwoju Województwa Katowickiego i Złoty Krzyż Zasługi.